pek bir yalnız geldi caddeler
benim anlamsız huzurumda,
koskoca bir devi andırdı zihnimde,
içini karıncalar istila etmiş,
ölmeye mahkum kendi kusmuğu içinde,
çırpınan bir dev.
olmuyor kusmuğu düşünmek iyi gelmiyor
iğreniyorum baktıkça, bakmıyorum

akÅŸam vakti mi geldi?
hava gereğinden fazla karanlık,
bir kaç esnaf kapatmış dükkanı
darabalardan gelen bağrışmalar,
bilinmez kaç yüzyıldır bakımsızlıktan.
kaçan insanlara bakıyorum, geceden
soğuktan, yalnızlıktan.
esnafla doğru orantılı şekilde
azalıyorlar gecenin içinde
korkaklara bakıyorum,
sinirleniyorum baktıkça, bakmıyorum.

nasılsa ölüyüz hepimiz
henüz vaktini bilmediğim bir zaman diliminde,
bu koÅŸuÅŸturmaca neden ?
ölüme mi hazırlanıyoruz arsızca?
önümden bir otobüs geçiyor ,
üzerime sıcak egzozunu üfleyerek,
camda kendimi görüyorum,
saçım başım dağınık dudağımda yanmayan sigaram,
içim burkuluyor baktıkça, bakmıyorum
ki nasılsa yaÅŸamıyorum…

Nuri Deniz Doğançay